domingo, 17 de enero de 2010

Rincón de las versiones (25). La ciudad moderna.Via Gluck s/n. Pueblos que se hacen barrios.

En la canción popular la ciudad moderna es a menudo presentada como polo de atracción para quien encuentra dificultades a la hora de buscarse la vida en su medio natural. En ese sentido, es un hervidero de oportunidades, pero también una olla en la que cuecen las raíces colgantes de las víctimas de la expansión (me cuesta escribir “desarrollo” alegremente) capitalista. Por otro lado, la ciudad crece a expensas del campo circundante. Es una buena señal en muchos sentidos, significa que hay trabajo, pero también un pésimo acontecimiento para quien se ve desbordado por los nuevos anillos urbanos, animales y plantas incluidos. Entre los que se van de su pueblo, como el protagonista de esta canción, los hay que piensan en volver y los que reniegan desde el principio de su pasado. Suelen ser los segundos, soreles, rubemprés o moreaus, los que llegan más lejos según la ética del arco del triunfo. Los primeros, añoran la simplicidad de la vida rural, ya desde los romanos, y en su nueva existencia arrastran el recuerdo del pasado dibujado en su cara, en su manera de cortar el pan, o, como en la canción, en la añoranza por los pies descalzos: Hierba contra cemento. Los segundos, cuando vuelven, quizá lo hacen a una finca que han adquirido, a lo Gatsby; los primeros, van buscando un olor, inexistente, un sabor, inexistente, la calidez de una esquina, inexistente, porque la ciudad se ha comido todo y su casa patria soñada ya no existe sino transformada en sus recuerdos, en su sueños.

Adriano Celentano (testo diLuciano Beretta e Miki Del Prete)
(coro) là dove c'era l'erba ora c'e una città.
Questa e' la storia di uno di noi
anche lui nato per caso in via Gluck
in una casa fuori città
gente tranquilla che lavorava./Là dove c'era l'erba ora c'e una città e quella casa in mezzo al verde ormai, dove sarà
Questo ragazzo della via Gluck si divertiva a giocare con me
ma un giorno disse: "vado in città" e lo diceva mentre piangeva
io gli domando: "amico non sei contento? vai finalmente a stare in città
là troverai le cose che non hai avuto qui. Potrai lavarti in casa senza andar
giù nel cortile". "Mio caro amico" disse "qui sono nato
e in questa strada ora lascio il mio cuore ma come fai a non capire
che e' una fortuna per voi che restate a piedi nudi a giocare nei prati
mentre là in centro io respiro il cemento ma verrà un giorno che ritornerò
ancora qui e sentirò l'amico treno che
fischia così.... ua ua".
Passano gli anni ma otto son lunghi però quel ragazzo ne ha fatta di strada
ma non si scorda la sua prima casa. Ora coi soldi lui può comperarla torna e non trova gli amici che aveva solo case su case catrame e cemento
Là dove c'era l'erba ora c'e una città e quella casa in mezzo al verde ormai
dove sarà Non so no so perché continuano a costruire le case e non lasciano l'erba, non lasciano l'erba non lasciano l'erba e non se andiamo avanti così
chissà come si farà chissà chissà come si farà.

De 1966 a 2004, con C. Evora:

Quel casinha naquel ladera na meio di sol e ventania
era un paloce di pedra e cal costruido na meio di luta
'M ta lembra sorriso di nha paia embora cansode
se alegria d'oia nos f'licidade desabrocha
Quel casinha naquel ladera era um mundo meravilhode
inda 'm ta lembra nos bricadera nos ilusao, nos sonhe calode
E na cansao di nos deseja esperança no tinha di conche mundo
pa disfruta se doce e se margoze tudo se riqueza e volta um dia pa semplicidade di nos casinha
Quel chalutera na se quintal era un floresta pa aventura
na cinema d'nos fantasia nos era sport contra bandide
Na hora minguarda no tava descansa la na sombra di se impesa
no tava uvi gente grande ta conversa ta ralembra
tha partilha tudo ses recordaçao ses mocidade quel casinha
Nha casinha hoje ta-me bem longe li ness cidade d'arranha-ceu
vida l�va-me pa ote ladera mas agreste sem muto doçura
Quel chalutera hoje ja v'ra lenha tuda ja muda, f'ca sa lembrança
na meio dum mar de f'maça e casarona nha casinha ja' me perde
naquel ladera surgi um novo cidade e onde nha casinha
Oh nha casinha, onde bo ta pa nha casinha ja' me qu're volta
onde nha casinha...

François Hardy en sus mejores años:

Quand je me tourne vers mes souvenirs, je revois la maison où j'ai grandi. Il me revient des tas de choses: je vois des roses dans un jardin. Là où vivaient des arbres, maintenant la ville est là, et la maison, les fleurs que j'aimais tant, n'existent plus. Ils savaient rire, tous mes amis, ils savaient si bien partager mes jeux, mais tout doit finir pourtant dans la vie, et j'ai dû partir, les larmes aux yeux. Mes amis me demandaient: "Pourquoi pleurer?" et "Couvrir le monde vaut mieux que rester. Tu trouveras toutes les choses qu'ici
on ne voit pas,toute une ville qui s'endort la nuit dans la lumière."
Quand j'ai quitté ce coin de mon enfance, je savais déjà que j'y laissais mon cœur. Tous mes amis, oui, enviaient ma chance, mais moi, je pense encore à leur bonheur, à l'insouciance qui les faisait rire, et il me semble que je m'entends leur dire: "Je reviendrai un jour, un beau matin parmi vos rires, oui, je prendrai un jour le premier train du souvenir." La temps a passé et me revoilà cherchant en vain la maison que j'aimais. Où sont les pierres et où sont les roses,toutes les choses auxquelles je tenais? D'elles et de mes amis plus une trace, d'autres gens, d'autres maisons ont volé leurs places.
Là où vivaient des arbres, maintenant la ville est là, et la maison , où est-elle, la maison où j'ai grandi. Je ne sais pas où est ma maison, la maison où j'ai grandi. Où est ma maison? Qui sait où est ma maison? Ma maison, où est ma maison. Qui sait où est ma maison? ...

Celentano, en inglés:

The town I came from was quiet and small
We played in the meadows where the grass grew so tall
In summer the lilacs would grow everywhere
The laughter of children would float in the air And I can see it all so clearly now/Still going on/Yes I can see it all so clearly now/Though all of its gone
As I grew older I had to roam/Far from my family and far from my home/Into the city, where life can be spent/Lost in the shadows of tar and cement.
Into the city, where I had my eye/On all the pleasures, that money can buy/And every night I'd sit alone and learn/What loneliness meant/Up in my rented room above the world Of tar and cement./Each day I'd wake up and look at the sky/Think of the meadows where I used to lie/Then I'd remember all of that's gone
You're in the city, you better push on/Get what you came for, before it's too late/Get what you came for, the meadows can wait./So every night I'd sit alone and learn/What loneliness meant/Up in my rented room around the world/Of tar and cement.
Many years later, tired at last/I headed for home to look for my past/I looked for the meadows, there wasn't a trace/Six lanes of highway had taken their place/Where were the lilacs and all that they meant/Nothing but acres of tar and cement./Yet I can see it there so clearly now
Where has it gone?/Yet I can see it there so clearly now/Where has it gone?/Where are the meadows? (tar and cement)/where are the lilacs? (tar and cement)/And where is the tall grass? (tar and cement)/The laughter of children? (tar and cement)/Nothing but acres (tar and cement)
Acres and acres.....(tar and cement)




Lo mismo,cantado por Verdelle Smith:









En español, Seducidas y abando nadas, un grupo argentino: No sé muy bien qué me hizo venir hasta la casa donde crecí. Si en cada simple detalle suyo sé que mi vida vuelve a empezar. Y poco queda de esa verdad, nada es igual... Y la pequeña niña que yo fui no existe más...Y sé muy bien que no mentí cuando yo quise irme de aquí si de repente es volver a sentir cada minuto de aquel dulce abril. Clase de piano a la hora del té. Un beso a escondidas la primera vez. Mi soledad sentada en el cordón me va a esperar y la sonrisa de lo que yo amé nunca se irá. Cambio mi calle, mi estilo también, como despacio, cambia mi piel . Pacto de amigas, perfume de rosas el tiempo quiso robarme esas cosas. Un corazón con un nombre y el mío, una promesa que duerme en el río. Y lo que un día quise ir a buscar estaba aquí. Era mi luna, eran mis flores, era parte de mí. Es tan extraño ver a mi lugar cómo se viste de gran ciudad. El bar de la vuelta, refugio de amigos hoy es colegio, quedó en el olvido. Diego, Lucía, Florencia y Gastón hablaban de un cielo distinto y mejor. Y poco queda de esa verdad. Nada es igual. Y la pequeña casa en que crecí no existe más. La casa no existe más (bis).


Versión sabrosona hispano italiana, Mañana me voy pal pueblo, mañana me voy pa la ciudá:













Contraversión Gaber, al perro flaco todo son pulgas, antes muerto que sin coña:








Questa è la storia di un ragazzo che abitava in una strada di periferia e, in fondo in fondo, un po' assomiglia al ragazzo di via Gluck, anche se i suoi problemi sono un po' diversi. Era un ragazzo un po' come tanti che lavorava, tirava avanti ed aspettava senza pretese il suo stipendio a fine mese. La madre a carico, in due locali, mobili usati, presi a cambiali in un palazzo un po' malandato servizi in corte, fitto bloccato. Ma quella casa ma quella casa ora non c'è più . Ma quella casa ma quella casa l'han buttata giù . Morta la madre, rimasto solo, pensa alle nozze e alla morosa che già prepara il velo da sposa ed il corredo per la sua casa per quella casa, fitto bloccato, tre mila al mese, spese comprese lui la guardava tutto contento ed aspirava l'odor di cemento. Ma quella casa ma quella casa ora non c'è più .Ma quella casa ma quella casa l'han buttata giù. Già tutto è pronto, le pubblicazioni il rito in chiesa e i testimoni quand'ecco arriva un tipo astratto con barba e baffi e avviso di sfratto e quel palazzo un po' malandato va demolito per farci un prato. Il nostro amico la casa perde per una legge del piano verde. Ma quella casa ma quella casa ora non c'è più. Ma quella casa ma quella casa l'han buttata giù. Persa la casa, fitto bloccato, la sua morosa lo ha abbandonato l'amore è bello ma non è tutto e per sposarsi occorre un letto. Ora quel prato è frequentato da qualche cane e qualche coppietta e lui ripensa con grande rimpianto a quella casa che amava tanto. Ma quella casa ma quella casa ora non c'è più. Ma quella casa ma quella casa l'han buttata giù. E' ora di finirla di buttar giù le case per fare i prati. Cosa ci interessano a noi i prati Guarda quello lì: doveva sposarsi, gli han buttato giù la casa e non puo' più sposarsi. Roba da matti! Io non capisco perché non buttano giù i palazzoni del centro: quelli sì che disturbano! Mica lecase di periferia! Mah, i soliti problemi! Qui non si capisce mai niente.

No hay comentarios:

Publicar un comentario